Jak wygląda okadzanie?
Do okadzania używa się kadzielnicy, zwanej również trybularzem, przymocowanej do trzech łańcuszków połączonych z uchwytem. Jest to naczynie ozdobne, mające duże znaczenie w liturgii. Posiada ono niewielki kociołek, do którego wkłada się węgielki trybularzowe. Można je nabyć w przystępnej cenie, a dodatkowo jeden węgielek można podzielić na kilka części. Całość oprósza się następnie ziarnami kadzidła – w ich skład wchodzą między innymi przeróżne zioła oraz substancje żywiczne. Kadzielnice są zazwyczaj wykonane z mosiądzu, najczęściej posrebrzane lub pozłacane.
Trybularza używa się podczas Mszy świętej, między innymi w czasie procesji przed Ewangelią czy w trakcie ukazania Hostii i kielicha po konsekracji, jak również podczas wystawienia Najświętszego Sakramentu w monstrancji czy uroczystej Liturgii Godzin. Jest ono wykorzystywane także podczas poświęcenia kościoła oraz ołtarza, a także podczas ostatniego pożegnania ze zmarłym – w pogrzebowych obrzędach.
Okadzany jest nie tylko ołtarz, krzyż czy Ewangeliarz, ale również zgromadzeni w kościele wierni. Zarówno rzeczy, jak i osoby zwykle okadza się trzema rzutami trybularza. Dwoma rzutami okadza się natomiast tylko wizerunki świętych, które są wystawione do publicznej czci, jednakże jest to nieczęsto spotykane.
Początki używania kadzidła w kościele
Używanie kadzidła przez chrześcijan z początku nie cieszyło się popularnością – w rzeczywistości pierwsi wyznawcy Jezusa przez długi czas nie wprowadzali go do liturgii, gdyż należało to do zwyczajów pogańskich i kojarzyło się ze składaniem ofiary kadzielnej przed obrazami bóstw. Dopiero z czasem zaczęto wdrażać trybularz do chrześcijańskich praktyk, chociaż początkowo jedynie w celach prywatnych – za jego pomocą okadzano domy podczas pogrzebów.
Wraz z biegiem lat poglądy dotyczące kadzidła ulegały zmianie, na co miały wpływ między innymi wyprawy krzyżowe, gdzie trybularze były stosowane znacznie częściej. W IV wieku zaczęto stosować je także w Kościele.
Jaką rolę pełni kadzidło w kościele?
Na co dzień posługujemy się różnymi znakami, które można podzielić na trzy rodzaje: znaki naturalne, umowne i mieszane. Te ostatnie, jak sugeruje sama nazwa, zawierają zarówno elementy naturalne oraz umowne. Do mieszanych znaków liturgicznych zalicza się kadzidło.
Kadzidło ma na celu symbolizowanie uwielbienia, przebłagania Stwórcy. Wydobywający się z niego dym ma być swego rodzaju symbolem unoszących się do Boga modlitw płynących z głębi serca wiernych – jest to przenośnia, gdyż Bóg jest bytem absolutnym, przekraczającym przestrzeń oraz czas, i jest obecny wszędzie. Spalanie się kadzidła przedstawia natomiast ogień spalający ofiarę – jest to nauka ofiarnej miłości, spalania się podczas służenia swym bliźnim, jak i przede wszystkim samemu Bogu.
Jest jeszcze jeden element, którego symboliki wiele osób nie poddaje refleksji – zapach dymu. Jego przyjemna woń ma ukazywać, że modlitwy, które wznosimy ku Stwórcy także są przyjemne. Dodatkowo, dym z kadzidła wypełnia swym zapachem cały kościół – ma to symbolizować Bożą obecność, która sprawia, że świat wypełnia się Jego łaską i staje się dobrym miejscem. Ma to podkreślać żywą obecność Stwórcy.
Kadzidło w kościele – podsumowanie
Okadzanie jest elementem występującym podczas ważnych kościelnych mszy czy uroczystości. Nie jest ono pozbawione głębokiej symboliki – oznacza ono okazywanie czci o religijnym charakterze. Dym, który unosi się do nieba, ma symbolizować modlitwy wiernych, a przyjemna woń oznacza obecność i łaskę Boga wypełniające świat.
/Artykuł sponsorowany/
