Wręczenie Diamentu Wolności Henrykowi Wujcowi będzie pierwszym akcentem Kongresu Regionów 11 czerwca.
W Kongresie Regionów, nad którym patronat objął Prezydent RP, będzie tym razem uczestniczyło dwóch jego doradców – Henryk Wujec oraz Jan Lityński. Ten drugi wygłosi okolicznościową laudację, przedstawiając życiorys laureata Diamentu Wolności.
– Diament Wolności to specjalna nagroda, ustanowiona przez Stowarzyszenie Przedsiębiorców i Kupców Świdnickich z okazji obchodów 20-lecia tej jednej z najstarszych organizacji biznesowych w Polsce. Diamentem uhonorowano osoby, które wniosły szczególny wkład w szerzenie idei wolności i demokracji i w budowanie przemian w Polsce po 1989 roku. To nagroda dla tych, którzy odegrali wybitną, historyczną rolę w wydarzeniach 1989 roku, a także w życiu publicznym kraju w latach późniejszych – wyjaśnia Edward Szywała, jeden z inspiratorów ustanowienia nagrody.
Wyróżnieni to niekwestionowane osobowości współczesnej historii Polski, autorytety w swoich dziedzinach, postacie, które są dla wielu prawdziwym drogowskazem i wzorcem.
– To ludzie, którzy przywrócili nam wszystkim Rzeczpospolitą Polską i otworzyli drogę do Unii Europejskiej. Przyznanie Diamentu Wolności było wyrazem naszego najwyższego szacunku w stosunku do osób, które sprawiły, że gdy mówimy „w naszym kraju” czujemy rzeczywiście to, że jesteśmy u siebie, w swojej własnej, niepodległej Ojczyźnie – dodaje Edward Szywała.
Henrykowi Wujcowi towarzyszyć będzie małżonka Ludwika Wujec, która także jest legendą ruchu opozycyjnego lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych.
Życiorys laureata
Henryk Wujec – polski polityk, fizyk, działacz opozycji w czasach PRL, obecnie doradca Prezydenta RP ds. społecznych. Był posłem na Sejm X, I, II i III kadencji.
Ukończył studia na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, później zaś studia podyplomowe z zakresu technologii elektronowej na Politechnice Warszawskiej. W latach 1976–1977 był współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników, następnie do 1981 członkiem Komitetu Samoobrony Społecznej KOR. Za współpracę z tą organizacją w 1978 został zwolniony z pracy.
Organizował i redagował podziemne czasopismo „Robotnik”, znalazł się wśród założycieli Wolnych Związków Zawodowych. W 1980 wstąpił do NSZZ „Solidarność”, zasiadał we władzach krajowych i mazowieckich związku. Od 13 grudnia 1981 do września 1982 był internowany, następnie do 1984 i ponownie od czerwca do września 1986 więziony. W latach 1987–1988 był członkiem, a od 1988 do 1990 sekretarzem Komitetu Obywatelskiego przy przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Lechu Wałęsie. W 1989 brał udział w obradach Okrągłego Stołu w zespole ds. pluralizmu związkowego.
W rządzie Jerzego Buzka (od 1999 do 2000) zajmował stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa. Po zakończeniu pracy w parlamencie, w 2002, został był zatrudniony w Towarzystwie Inwestycji Społeczno-Ekonomicznych. Od 2005 należał do Partii Demokratycznej, z której wystąpił w 2006.
12 października 2010 został doradcą Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego ds. społecznych. Od 2012 jest członkiem Międzynarodowej Rady Oświęcimskiej.
